Bazen

Bazen daha ağır geliyor hayat herzamankinden ve yaşamak o kadar zorlaşıyorki ölsemde kurtulsam diyesim geliyor...

Dertlerin hepsi üst üste gelir, nefes bile aldırmaz bazen işte, biri bitmeden biri başlar. Git gide uzaklaşıp ulaşılması mümkün olmayan bir hayal olmaya başlar mutluluk belki rüyalardadır belkide masallarda; kaf dağının ardında, zümrütü anka kuşunun kanadında....

Gitgide nefret etmeye başlıyorum insanlardan; yalancılıklarından, iki yüzlülüklerinden, insanfsızlıklarından ve güzel şeyleri; yapmak için onca emek verdiğiniz hamurunda terinizin bulunduğu değerleri sevdikleriniz mahfetmeleri yüzünden... Bazen o kadar büyüryorki bu nefret, kin bende günler olur konuşmadığım kimselerle, dilim mühürlenir susarım sadece susarım ....

Ama işte her ne kadar nefret etsemde insanlardan gün olur erir bendeki buzlarda; inanır gibi olurum bazılarına bazen... Büsbütün kötü değil bütün insanlık biliyorum bulunması her ne kadar zor olsanda bir yerlerde iyi birileri var güvenilecek, dost olabilecek. Bnunu düşünmek bile bazen huzur veriyor ümitlendiriyor. O nedenleki bu kadar kötüler içinde buldunmu iyi birini bırakmamak lazım yapışmak lazım yakasına sen benim dostumsun bırakmam seni diyebilmeli hem bu kadar azlarken kırmak onları zalimlik olur...

Hani dedim ya mutluluk gün olur çok uzaklara gider ulaşılmaz belkide ama mutluluğu bir yerlere birilerine bağlamakta anlamsız bunu geç olsada öğrendim. Aslında çokta geç olmadı sadece bir zamanlama hatasıydı demek daha yerinde olcak yada ben geç anlıyorum jeton köşeli...

Mutluluk içimizde heryerde; mekana zamana bağlı değil işte; kimi zaman nefes alabilmek mutluluktır, bir kelebeğin kanadındadır bazen veya unutmaktır dertleri kederleri şükredebilmektir Allah'a bize verdikleri için; sahip olamadıklarımızı değilde olduklarımızı düşünebilmektir.

En azından karamsarlığa değilde mutlu olmaya zorlamak lazım kendini zorla güzelik olmaz derler ya kimbilir belkide olacağı tutar, bu bile bir başlangıçtır hayata yaşama bağlanamak için...

06.01.2008