Bir gün olurda eğer sevmeyi başarabilirsem birisini; gözlerinin içine bakıp onu ne kadar çok sevdiğimi söylemeyi umuyorum hayattan. Ve belki de şimdiye kadar hiç olmayan bir şeyin gerçekleşmesini; sevilmeyi...
Birçok kişi sevgisizlikten ve yalnızlıktan şikayetçi şu dünyada. İnsanlar git gide çoğalıyor gittikçe kalabalıklaşıyoruz ama yinede yalnızız. Etrafımızda onlarca insan var görünüşte yalnız sayılmayız ama paylaşacak bir şeyleri olmadıktan sonra insanların birbirleri için hiç bir şey ifade etmiyorlar bu nedenle kalabalıkların önemi kalmıyor. Belki şu anda hemen yanı başımızda birileri var ama göz göze gelmekten bile hoşlanmadığınız sadece aynı mekanda bulunmaya mecbur olduğumuzdan olan bu beraberlik bile yetmiyor yalnızlığımızı bitirmeye...
Aslında yalnızlık bile pek çok duygu gibi izafi bir kavram herkesin yalnızlığı farklı yani başka başka . Bir çok değişik insanın olduğu şu dünyada bu bile farklılık gösteriyor belki belli türde insanların yalnızlık anlayışları. Tek aynı olan ise insanların yalnızlıktan duydukları nefret.
Yalnızlık işte belkide şu dünyada paylaşılmayan tek şey zaten paylaştığın zaman bitiyor ama bilmiyorum neden yalnızlıklar bu kadar uzun sürüyor...
05.04.2008
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder