Ölüm

Bu gidişim; bir şeyleri veya birilerini unutmak için değil ismimin kaldığı birkaç akıldan silinmek ve belki de sonsuza kadar unutulmak için....

Ölümün git gide yaklaştığı , ecelin soğukluğunu tenimde hissettiğim bir zamanda verilen bir gidiş kararı işin aslını bilmeyenlere oldukça saçma gelecektir ama mantığım ve duygularım bundan başka bir yol bulamadığından tek çareyi kaçmak olarak görmek bazen korkaklık gibi geliyor. Ama zaten beni bile oldukça yoran bunca acı ve dert ile başka insanları da üzmek daha anlamsız geldiğinden tüm herkesten her şeyden uzaklaşıp inziva hayatına çekilmek daha adaletli...

Bitmeyen tükenmeyen acılar içinde yaşamak bile öleceğini bilip te her an bu anı kollamak yanında küçük kalıyor. Evet herkes bir gün ölecek ama ecelin hayatın herhangi bir yerine saklanmış olması bu korkuyu görmeyi engelliyor. Şimdi hiçbir engel yok bir tarafta ölüm bir tarafta ise.... Kısa bir yol üzerinde duran iki nokta; her noktada bir zat ve her geçen saniye kısalan bu yolda bekleyen cellat ve ona sürekli yaklaşan biri. Sürekli bu psikoloji ile yaşamak iyice zayıf düşmüş ruhumu iyice parçalamakta, binlerce düşünce var aklımda bir çoğu daha önce düşünmeye fırsat bulamadıklarım ve bir sürü hatıra; bir film şeridi gibi geçip giderken hayat gözümüm önünden en çok kötü şeylere takılmış olduğumun farkına varmıyorum ve birkaçta pişmanlık var...

Kaybettikten sonra farkına varıldığından değerinin tıpkı hayat gibi birçok şeyin, artık faydasız olması dilimdeki keşkelerin; ızdırabımı daha da arttırıyor ve daha kötüsü artık bir keşke diyecek kadar zamanın kalmaması.

İnsanoğlu ölümünü bildiği zaman ilk başlarda duyduğu büyük üzüntü bir zaman sonra artık yapacak bir şeyi olmadığından teslimiyetçiliğe başvurmasına neden oluyor. Feryatlar figanlar gerçeği değiştiremeyecek olduğundan bir süre sonra vazgeçiyor insan. Gelecek olmadığından sürekli geçmiş aklında kalıyor, yarın ne olacak bundan bir ay bir sene sonra ne yapacağım telaşları yok artık. Belki şimdiye kadar yapılmamış olan şeyler hiç denemediği şeyler onları denemek olabilir aklımda ama artık onlardan da vazgeçtim. Yapacak hiç bir şey yok hemde hiç..

Son zamanlarda ölümden sonrasını düşünür oldum bu dünyada yapabileceğim hiçbir.şey kalmamıştı evet ama ya bundan sonrası ne olacak. Şimdiye kadar bana öğretilmiş olan şeyleri düşündüm uzun uzun cenneti cehennemi hayal ettim aslında görmediğim yerler hakkında bir fikrim yok ama ateşten korkardım ben bunu biliyordum. Cennet güzel yerdi evet benim oraya gitmem gerekirdi ama nasıl? Şimdiye kadar pek bir şey de yapmamıştım ama sonrasında düşündüm benim içim temiz diye. Ama içim temiz derken bazen kendime bile itiraf edemeyeceğim düşüncelerim olmuştu bu durumda benim içim temiz değildi.

Zaman geçtikçe içimdeki ölüm korkusu cehennem gitme korkusuna döndü gecele boyu ateşler gördüm içinde ben. Hayır ben yanmak istemiyordum bundan kurtulmam lazımdı ama nasıl???

Evet ölüm yokluk değildi bunu anlamıştım çünkü yok olmak cehenneme bile gitmekten daha kötüydü yok olmak şimdiye kadar yaşamış olduğum tüm şeylerin yaptıklarımın boşa gitmesi demekti. Ölüm yokluk demek değildi ...

28.03.2008