Berbatım

Son günlerde hayat daha çok sırtıma biniyor sanki; daha dar hissediyorum bedenimi, üstümde kocaman bir yük var sanki, nefes almak bile zor geliyor artık. Zaman zaman ölecek gibi oluyorum ama nerde ölemiyorum bile, nefesim kesilse; kocaman bir yumruk vuruyor gögsüme öksürerek başlıyorum hayata. Bu nalet ilaçtanmıdır bilmiyorum sürekli dilim damağım kuruyor, midemde kocaman bişey var sanki yemek bile yiyemiyorum. Midem su dolu sesini ben duyuyorum ama ben hala susuyorum...

Herzamanki gibi yine karamsarım, takıntılarım var... Bazen sevilmekten korkuyorum bazen sevmekten; zaman zaman kimseyi sevemeyeceğimi sanıyorum sonra sevilmemek umrumda bile değil oluyor ama galiba ben muhtacım buna yani sevilmeye... Kimi sevdiğimi bilmiyorum kimin beni sevdiğini yada en için sevdiğimi bildiğim tek şey var oda saçmaladığım. Offffffff ben neden böyleyim diye isyan edecek gibi oluyorum bazen ama vardır bunda bi hayır. Hem benim gibi olan başkalarıda var onlarda benimle aynı sebepten düşmüşler bu derte.

Bekliyorum bakalım geçecekmi. Belki geçer bende o zaman mutlu olurum. Belkide mutluluk bir hayaldir yada hayal mutluluktur. Galiba hayallerde mutluluk gerçekte mutlu insan yokki...


03.04.2006