Artık yazmıyorum, yazılmışsa zaten herşey; tekrar yazmanın ne anlamı var diyerek... Boş satırlar değil sırdaşım artık, bundan sonra onlara bile güvenmiyorum...
Bu bir isyan değil, belki bir teslimoluş, çaresizliğimden gelen...
Sessiz kalmanın vereceği ızdırabı tahmin edebiliyorum ama zaten yazılmışları bile okuyamayanlara daha fazla yazmanın anlamı kalmadı.
Bir zamanlar hayallerim vardı bir rüzgarın ile yıkıldı gitti hepsi kumdan kaleler gibi, şimdi elime bakıyorum da bir avuç kumdan başka bişey yok, çokmu büyüttüm diyorum kendime bazen ama yapacak birşeyi yok ise insanın böyle kumdan kaleleri gözetlemekten başka napabilrki.
Neyse bitti yazmıyorum...
Her son yeni bir başlangıçtır...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder