Gündüzle gece arasındaki fark o kadar azalmaya başladıki son zamanlarda, bazen kaybeder gibi oluyorum kendimi uykusuzluktan... Ne zaman gözlerimi kapasam, uyumak istesem, hep aynı sahne beliriveriyor hayalimde, ne yaparsam yapayım uyuyamıyorum... Yatakta bir o yana bir bu yana dönüm duruyorum öylece...
Kalkıp bişeyler karalayasım geliyor bazen, içimde dolaşan binlerce düşünceyi kağıda dökmek için ama her masaya oturuşumda vazgeçiveriyorum, ne farkedecekki diye düşünerek...
Sonrasında ben uğraşırken birşeylerle sabah oluveriyor, zaten hiç uyumadığımda uyanmanın da bir anlamı olmuyor. Kalkıp yüzümü bile yıkamıyorum çoğu kez; aynaya bakmamak için; korktuğumdan, belkide gördüğüm suretten, çünkü; aynadaki yüzün karşılığı ben değilim...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder